Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący WSA Magdalena Józefczyk /spr./ Sędziowie WSA Ewa Partyka WSA Jarosław Szaro Protokolant starszy sekretarz sądowy Anna Mazurek – Ferenc po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 września 2015 r. sprawy ze skargi M. H. redaktora naczelnego czasopisma „[…]” na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego […] z dnia […] maja 2015 r. nr […] w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej I. uchyla zaskarżoną decyzję i decyzję Prezydenta Miasta […] z dnia […] kwietnia 2015 r. nr […]; II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego […] na rzecz skarżącego M. H. redaktora naczelnego czasopisma „[…]” kwotę 200 zł /słownie: dwieście złotych/ tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Przedmiotem skargi MH – redaktora naczelnego czasopisma „[.]” jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławcze w [.] z dnia [.] maja 2015 r. nr [.] w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej, którą wydano w następującym stanie sprawy;

MH zwrócił się w dniu 26 marca 2015 r. do Prezydenta Miasta [.] drogą komunikacji elektronicznej na adres poczty e-mail „um@um. [.].pl” o udostępnienie informacji publicznej obejmujących wysokość nagród przyznanych w 2014 r. i 2015 r. wszystkim pracownikom Urzędu Miasta [.] poprzez podanie imienia i nazwiska beneficjenta oraz kwoty świadczenia i uzasadnienia przyznania danemu pracownikowi nagrody.

W odpowiedzi z dnia 8 kwietnia 2015 r. sekretarz Miasta [.] poinformował wnioskodawcę, że w zakresie ujawnienia danych osobowych oraz wysokości przyznanej nagrody Urząd Miasta [.] jako pracodawca obowiązany jest do ich zachowania w tajemnicy. Możliwe jest natomiast udostępnienie schematu przyznawanych nagród ze wskazaniem poszczególnych grup stanowisk, jak też wskazanie wysokości nagród osób zajmujących określone stanowiska, wszak bez podawania konkretnych nazwisk. W tej kwestii zażądano od pytającego ustosunkowania się co do zakresu żądanych informacji. W e-mailu z dnia 14 kwietnia 2015 r. MH zażądał wydania decyzji w przedmiocie jego wniosku.

Decyzją z dnia [.] kwietnia 2015 r. nr [.], Prezydent Miasta [.], działając na podstawie art. 5 ust. 2, art. 16 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (tekst jedn. Dz. U. z 2014 r. poz. 782 z późn. zm.) dalej zwanej ustawą, odmówił wnioskodawcy udostępnienia żądanych przez niego informacji z uwagi na ochronę prywatności pracowników Urzędu Miasta [.]. Informacje takie jak imię, nazwisko i kwota nagrody – jako elementu wynagrodzenia pracownika, stanowią dobra osobiste osoby fizycznej, które pracodawca obowiązany jest chronić. W ocenie organu, informację publiczną nie jest kwota wynagrodzenia przyznawana konkretnemu pracownikowi, lecz jedynie kwota wydatkowana na utrzymanie danego stanowiska ze środków publicznych. Wnioskodawca nie zażądał jednak takich ogólnych informacji, lecz szczegółowych.

W odwołaniu od powyższej decyzji MH zakwestionował stanowisko organu I instancji, jakoby żądane przez niego informacje nie stanowiły informacji publicznych. Ich ujawnienie jest niezbędne to sprawowania społecznej kontroli nad wydatkowaniem środków publicznych i przyczynia się do przeciwdziałania nepotyzmowi. Ponadto gospodarka finansami jest jawna, co z kolei ogranicza niegospodarność. Osoby podejmujące zatrudnienie w urzędach publicznych powinny liczyć się z ograniczeniem ich prywatności.

Opisaną na wstępie decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławcze w [.] utrzymało zaskarżoną decyzję w mocy.

Organ odwoławczy uznał – podzielając w części argumentację odwołania, że żądane przez odwołującego się informacji o wysokości wynagrodzeń wypłacanych ze środków publicznych stanowią informację publiczną w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy. Podkreślono jednak, że informacją publiczną jest jedynie informacja o wysokości wynagrodzenia wypłacanego na danym stanowisku (kwocie wydatkowanej na utrzymanie danego stanowiska), a nie wskazanie danych osobowych konkretnej osoby, która takie wynagrodzenie otrzymała. Dlatego też, z uwagi na zakres żądanych informacji, zasadne było odmówienie ich udostępnienia.

W skardze wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, domagając się uchylenia wydanych w sprawie decyzji i orzeczenia o kosztach postępowania, MH zarzucił organom naruszenie:

1) art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w zw. z art. 10 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolnościach poprzez przyjęcie, że prawo do informacji publicznej nie obejmuje wiedzy o wydatkach publicznych i wynagrodzeniu za szczególne osiągniecia osób zatrudnionych w administracji,

2) art. 61 ust. 1 i 2 w zw. z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP w zw. z art. 8usatwy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 26z ze zm.) zwana dalej w skrócie k.p.a. poprzez rozstrzygnięcie pojawiających się w sprawie wątpliwości na korzyść wyłączenia prawa do informacji publicznej, czym naruszono istotę prawa do informacji,

3) art. 61 ust. 1 i 2 w zw. z art. 1 ust. 1 ustawy i art. 33 ust. 1 i art. 35 ustawy o finansach publicznych poprzez przyjęcie, że wyłączeniu jawności podlegają kwestie związane z wynagradzaniem za szczególne osiągnięcia w pracy,

przedstawiając na uzasadnienie skargi argumentację zbieżną do zawartej w odwołaniu.

W odpowiedzi na skargę SKO w [.] wniosło o jej oddalenie, podtrzymując dotychczas wyrażone stanowisko.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Sąd administracyjny sprawuje w zakresie swej właściwości kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej, co wynika z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U z 2014, poz.1647). Zakres kontroli wyznacza art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) zwana dalej w skrócie p.p.s.a., z którego wynika, że Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W myśl art. 145 § 1 p.p.s.a., Sąd zobligowany jest do uchylenia decyzji bądź postanowienia lub stwierdzenia ich nieważności, ewentualnie niezgodności z prawem, gdy dotknięte są one naruszeniem prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszeniem prawa dającym podstawę do wznowienia postępowania, innym naruszeniem przepisów postępowania, jeśli miało ono istotny wpływ na wynik sprawy, lub zachodzą przyczyny stwierdzenia nieważności decyzji wymienione w art. 156 k.p.a. lub innych przepisach. W myśl art. 151 p.p.s.a. w razie nieuwzględnienia skargi w całości albo w części Sąd oddala skargę odpowiednio w całości albo w części.

Wnioskiem z dnia 26 marca 2015 r. zgłoszonej w drodze e-mailowej, MH, wystąpił do Prezydenta Miasta [.] o informację publiczną w zakresie wysokości nagród przyznanych w 2014 r. oraz w roku 2015 (do dnia odpowiedzi na ten wniosek) wszystkim pracownikom Urzędu Miasta w [.] w tym imienia i nazwiska, kwoty nagrody oraz uzasadnienia przyznania danemu pracownikowi nagrody.

W odpowiedzi na pismo – wysłane droga komunikacji elektronicznej – sekretarza Miasta [.], w którym wyjaśniono, że w zakresie ujawnienia danych osobowych oraz wysokości przyznanej nagrody Urząd Miasta [.] jako pracodawca obowiązany jest do zachowania tajemnicy, wnioskodawca zażądał wydania decyzji w przedmiocie złożonego wniosku. Nie przystał na udzielenie informacji poprzez udostępnienie schematu przyznawanych nagród ze wskazaniem poszczególnych grup stanowisk, ale bez podania konkretnych nazwisk.

Prawo do informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne, to jedno z podstawowych umocowanych w Konstytucji RP, praw i wolności politycznych. Ograniczenie tego prawa może nastąpić wyłącznie ze względu na określone w ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa (art. 61 ust. 3 Konstytucji RP). Ta konstytucyjna zasada znalazła odzwierciedlenie w przepisach art. 1 i art. 2 ustawy, stwierdzając między innymi, że każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną i podlega udostępnieniu, a każdy jest uprawniony do uzyskania informacji publicznej bez potrzeby wykazywania interesu prawnego i faktycznego. Tylko wyraźne ograniczenie ustawowe może prowadzić do naruszenia prawa do informacji publicznej. Przepis art. 6 ustawy zawiera katalog informacji podlegającej ujawnieniu. Użycie słów w „szczególności” na wstępie tego przepisu wskazuje, że nie jest to katalog zamknięty. Dlatego też określenie, czy jakaś informacja jest informacją publiczną, nie może sprowadzać się do tego, czy informacja ta odpowiada literalnie zapisowi któregoś z punktów art. 6 ustawy. Wskazać również należy – co podkreślono powyżej – że informacją publiczną w rozumieniu ustawy jest każda wiadomość wytworzona lub odnosząca się do władz publicznych. Mając na względzie powyższe nie budzi wątpliwości Sądu, że żądane przez skarżącego informacje o wysokości nagród przyznanych i wypłaconych każdemu z pracowników Urzędu Gminy (z podaniem konkretnej kwoty przypisanej do konkretnego pracownika) stanowią informację o wysokości środków pieniężnych wypłacanych z zasobów publicznych na rzecz osób pełniących funkcje publiczne. W konsekwencji są to informacje publiczne w rozumieniu art. 1 ust. 1 w zw. z art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy (por. wyrok WSA w Gdańsku z dnia 30 lipca 2014 r., sygn. akt II SAB/Gd 64/14, wyrok WSA w Kielcach z dnia 22 stycznia 2015 r. II SAB/Ke 72/14, wyrok WSA w Rzeszowie z 5 marca 2015 r. sygn. akt II SA/Rz 1334/14 dostępny w internetowej bazie orzeczniczej NSA). Dane, których udostępniania domaga się skarżący mieszczą się w pojęciu zasad funkcjonowania organu władzy publicznej (art. 6 ust. 1 pkt 3 ustawy) w odniesieniu do ciężarów publicznych ponoszonych na utrzymanie aparatu administracyjnego (art. 6 ust. 1 pkt 5 lit. h).

Punktem odniesienia oceny wyznaczającej granice dopuszczalnej ingerencji (w świetle art. 31 ust. 3 i art. 61 ust. 3 Konstytucji) w sferę życia prywatnego osób publicznych, jest taka treść konstytucyjnego prawa do informacji, które zgodnie z przyjmowanymi standardami rozumiane jest szerzej – jako odnoszące się również do informacji ze sfery życia prywatnego osób pełniących funkcje publiczne, o ile mają one związek z działalnością publiczną (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 marca 2006 r., sygn. akt K 17/05, publik. OTK-A z 2006 r. Nr 3, poz. 30). Za jawnością wydatkowania środków publicznych przeznaczonych na wynagrodzenia osób pełniących funkcje publiczne opowiada się także orzecznictwo sądów administracyjnych. Pogląd ten uzyskał akceptację m.in. w wyrokach WSA w Warszawie z dnia 14 grudnia 2012 r., sygn. akt II SAB/Wa 246/11, z dnia 7 lipca 2011 r., sygn. akt VIII SAB/Wa 23/11 (dostępnych w internetowej bazie orzeczniczej NSA) dotyczących wynagrodzenia wójta gminy i innych pracowników samorządowych. Z kolei w wyroku z dnia 28 kwietnia 2011 r. o sygn. akt I OSK 145/11, LEX nr 1095669, NSA stwierdził, że „informacja dotycząca premii regulaminowych i nagród pracowników Straży Miejskiej, zwolnionych z obowiązku świadczenia pracy na podstawie przepisów o związkach zawodowych jest informacją publiczną w rozumieniu ustawy z 2001 r. o dostępie do informacji publicznej”.

Przedstawione poglądy judykatury prowadzą do wniosku, że skarżący pytając o wysokość nagród i premii przyznanych pracowników urzędu domaga się w istocie informacji publicznej.

Z art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy udostępnieniu podlega informacja publiczna, w szczególności o podmiotach, o których mowa w art. 4 ust. 1, w tym o organach i osobach sprawujących w nich funkcje i ich kompetencjach. Wskazać w tym miejscu przyjdzie, że ustawa nie definiuje pojęcia „osoby pełniącej funkcje publiczne”.

Skład orzekający podziela pogląd wyrażany w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym osobą pełniącą funkcje publiczne i mającą związek z pełnieniem takiej funkcji będzie każdy, kto pełni funkcję w organach władzy publicznej lub też w strukturach jakichkolwiek osób prawnych i jednostek organizacyjnych nie mających osobowości prawnej, jeżeli funkcja ta ma związek z dysponowaniem majątkiem państwowym lub samorządowym albo zarządzaniem sprawami związanymi z wykonywaniem swych zadań przez władze publiczne, a także inne podmioty które tę władzę realizują lub gospodarują mieniem komunalnym, lub majątkiem Skarbu Państwa. Za pełniące funkcję publiczną uznać należy osoby, które wykonują powierzone im przez instytucje państwowe lub samorządowe zadania i przez to uzyskują znaczny wpływ na treść decyzji o charakterze ogólnospołecznym. Cechą wyróżniającą takie osoby jest posiadanie określonego zakresu uprawnień pozwalających na kształtowanie treści wykonywanych zadań w sferze publicznej. Wskazanie, czy mamy do czynienia z funkcją publiczną, powinno zatem odnosić się do badania, czy określona osoba w ramach instytucji publicznej realizuje w pewnym zakresie nałożone na tę instytucję zadanie publiczne. Chodzi zatem o podmioty, którym przysługuje co najmniej wąski zakres kompetencji decyzyjnej w ramach instytucji publicznej. (por. wyrok WSA w Gdańsku z 11 czerwca 2014 r., sygn. akt II SA/Gd 5/14; wyrok WSA w Krakowie z 26 czerwca 2014 r., sygn. akt II SA/Kr 663/14; wyrok WSA w Bydgoszczy z 16 lipca 2014 r., sygn. akt II SA/Bd 395/14, dostępne w internetowej bazie orzeczniczej NSA).

Informacja publiczna dotyczy zatem wszystkich pracowników organu, którzy biorą udział we wszelkiego rodzaju procedurach decyzyjnych. Odnosi się bowiem wprost do sfery działalności organu i z tego względu ma charakter publiczny. Zwrócić należy uwagę, że w ostatnio powołanym przepisie ustawodawca nie konkretyzuje danych, jakie w odniesieniu do kręgu tych osób objęte mogą być informacją publiczną. W rozpoznawanej sprawie treść wniosku została sformułowana w sposób precyzyjny. Skarżący domaga się udostępnienia informacji dotyczącej wysokości nagród przyznanych i wypłaconych wszystkim pracownikom Urzędu Miasta [.] w 2014 r. i 2015 do dnia udzielenia informacji z podaniem konkretnej kwoty przypisanej do konkretnego pracownika i uzasadnienia przyznania danemu pracownikowi nagrody. Nie ulega wątpliwości, że opisane żądanie dotyczyło również osób, które pełnią funkcje publiczne. Wobec powyższego, bezspornym jest, że informacje żądane przez skarżącego w tym zakresie są informacjami publicznymi w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej, zaś wójt, reprezentujący gminę, będącą jednostką samorządu terytorialnego, która gospodaruje majątkiem publicznym i wykonuje zadania publiczne, należy do kategorii podmiotów obowiązanych do udostępnienia informacji publicznej w myśl art. 4 ust. 1 pkt 4 ustawy.

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2002 r., Nr 101, poz. 926 ze z.) każdy ma prawo do ochrony dotyczących go danych osobowych, a przetwarzanie danych osobowych może mieć miejsce ze względu na dobro publiczne, dobro osoby, której dane dotyczą, lub dobro osób trzecich w zakresie i trybie określonym ustawą. Zgodnie natomiast z art. 6 ust. 1 ww. ustawy, danymi osobowymi, w rozumieniu ustawy, są wszelkie informacje dotyczące zidentyfikowanej lub możliwej do zidentyfikowania osoby fizycznej. W przypadku żądania, które spełnia kryteria do zastosowania wobec niego ustawy o dostępie do informacji publicznej, to uznać należy, że na gruncie art. 5 ust. 1 tej ustawy, podlega ograniczeniu w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych. Jednak informacja o wysokości zarobków oznaczonej osoby fizycznej – a więc dotycząca jej statusu materialnego – jest informacją odnoszącą się do prywatności tej osoby, korzystającą z szerokiej ochrony prawnej, co do udostępnienia jej osobom trzecim. Jednakże ograniczenie prawa dostępu do informacji ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy nie ma charakteru bezwzględnego. Zgodnie z treścią art. 5 ust. 2 ustawy, ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, jak też w przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa. Zatem dostęp do informacji publicznej nie może zostać ograniczony przez organ zobowiązany do jej udostępnienia, z powołaniem się na ochronę prywatności w sytuacji, gdy informacja dotyczy osób pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoby fizyczne zrezygnują z przysługującego im prawa. Inaczej mówiąc, organ zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej może powołać się na prawo do prywatności tylko w odniesieniu do informacji o osobach niepełniących funkcji publicznych, niemających związku z pełnieniem tych funkcji lub osób, które nie zrezygnowały z przysługującego im w tym zakresie prawa ochrony. Informacje dotyczące kwot wynagrodzeń, jak i składników tych wynagrodzeń oraz nagród pracowników jednostki samorządu terytorialnego finansowane są ze środków publicznych i wypłacane za wykonywanie funkcji publicznych, tym samym stanowią informację publiczną, niezależnie od tego, czy są to stałe elementy wynagrodzenia, czy fakultatywne lub uznaniowe. Zgodnie bowiem z zasadą wyrażoną w art. 33 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 885, z późn. zm.) gospodarka środkami publicznymi jest jawna. Skład orzekający w niniejszej sprawie podziela pogląd NSA, wedle którego zasada jawności gospodarki środkami publicznymi musi być bezwzględnie przestrzegana przez każdą jednostkę dysponującą publicznymi środkami finansowymi. Wydatkujący środki publiczne podlegają kontroli odpowiednich urzędów, kontroli politycznej oraz kontroli ze strony samych obywateli. Jakakolwiek reglamentacja informacji o działalności podmiotów publicznych w stosunku do tych podmiotów musi być podyktowana racjami znajdującymi swoje uzasadnienie w Konstytucji RP. Pogląd o jawności wydatkowania środków publicznych przeznaczonych na wynagrodzenia osób pełniących funkcje publiczne przedstawił także WSA w Warszawie w wyroku z dnia 11 października 2013 r., sygn. akt II SAB/Wa 298/13, dostępnym w internetowej bazie orzeczeń NSA.

Sąd zwraca też uwagę wyrok WSA w Warszawie z dnia 20 kwietnia 2015 r. II SA/Wa 1980/14 (LEX nr 1721735) odnośnie informacji o wysokości wynagrodzenia rzecznika prasowego ministra, jako spełniającej kryteria informacji publicznej, a także na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 lutego 2015 r. sygn. akt I OSK 796/14 (dostępne w internetowej bazie orzeczniczej NSA), że informacja o wysokości zarobków osoby zatrudnionej przez podmiot publiczny, a takim jest niewątpliwie asystent burmistrza, stanowi informację publiczną w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Przywołane tezy wyroków pokazują, jak delikatną materią jest precyzyjne, z zachowaniem obowiązujących przepisów, jest wyznaczenie granicy pomiędzy sferą życia publicznego a prywatnego dla przypisania danej informacji cechy publicznej.

W rozpoznawanej sprawie organ a priori przyjął, że informacja dotycząca wynagrodzenia każdego pracownika urzędu jest objęta ochroną jego prywatności. Pogląd ten w świetle wyżej przedstawionego stanowiska judykatury, wymaga weryfikacji i podjęcia działań zgodnie z przepisami ustawy o dostępie do informacji publicznej.

W ponownie prowadzonym postępowaniu organ dokona kategoryzacji pracowników, na tych którzy są funkcjonariuszami publicznymi bądź pełnią funkcję publiczne, a w przypadku osób zatrudnionych na stanowiskach wykonujących funkcję pomocniczą organ winien odebrać od takich pracowników oświadczenia, czy wyrażają lub nie wyrażają zgody na podanie wysokości ich nagród zgodnie z wnioskiem. Ponadto organ winien rozważyć, czy żądane informacje kwalifikują się jako przetworzone, a ich udostępnienie nie jest uzasadnione szczególnie istotnym interesem publicznym. Ustalenia takie nie były poczynione, a nie w każdym przypadku możliwe będzie przyjęcie, że informacje te będą miały charakter przetworzony. Jeżeli bowiem rozpatrzenie wniosku polegałoby tylko na wykonaniu kserokopii kilku czy kilkunastu dokumentów zawierających oświadczenie pracodawcy o przyznaniu nagrody np. na podstawie akt osobowych pracowników, czy innych dowodów zawierających polecenie kierowane do księgowości wypłaty określonych środków i ewentualnej tylko anonimizacji niektórych danych osobowych podlegających ochronie, co nie wymagałoby znacznego zaabsorbowania osób i środków to tego typu czynności nie stanowiłyby informacji przetworzonych okoliczności tych jednak nie wyjaśniono, a w treści e – maila kierowanych do wnioskodawcy organ posługiwał się jedynie ogólnymi stwierdzeniami, co nie pozwoliło Sądowi na weryfikację zakresu możliwości do udostępnienia informacji.

W przypadku uprawomocnienia się wyroku organ będzie zobowiązany do rozpatrzenia wniosku zgodnie ze wskazaniami zawartymi w niniejszym uzasadnieniu. Przy ewentualnej ocenie przesłanki szczególnie istotnego interesu publicznego organ uwzględni ponadto okoliczność, że wniosek pochodzi od przedstawiciela prasy (co wyraźnie we wniosku zaakcentowano) i z tego względu będzie miał na uwadze takze regulację ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe (Dz. U. nr 5, poz. 24 ze zm.). W myśl art. 1 cyt. ustawy, prasa korzysta z wolności wypowiedzi i urzeczywistnia prawo obywateli do ich rzetelnego informowania, jawności życia publicznego oraz kontroli i krytyki społecznej; w zakresie prawa dostępu prasy do informacji publicznej stosuje się przepisy ustawy (art. 3a). Regulacja ta sama w sobie nie przesądza jednak o spełnieniu przesłanki z art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Z tych przyczyn Sąd uznał, ze doszło do naruszenia art. 1 ust. 1, art. 3 ust. 1 pkt 4, art. 5 ust. 2 i art. 16 ust. 2 i dlatego na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) w związku z art. 135 p.p.s.a. uchylił decyzji obydwu instancji.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 i 205 p.p.s.a.