Projekt herbu Gminy Osiek Jasielski – opis i założenia

HerbOsiekJasielskiRada Gminy Osiek Jasielski na sesji w dniu 29 listopada 2012 roku wstępnie zatwierdziła projekt herbu Gminy Osiek Jasielski. Jak informuje nas Urząd Gminy Osiek Jasielski, aktualnie Gmina oczekuje na wyniki kwerendy Komisji Heraldycznej, której pozytywna opinia umożliwi skierowanie stosownej uchwały na obrady Sesji Rady Gminy Osiek Jasielski i formalne zatwierdzenie zarówno wizerunku herbu jak i pozostałych symboli samorządowych. A tymczasem zapraszamy Państwa do zapoznania się z opisem i założeniami do projektu herbu Gminy Osiek Jasielski.

Herb, flaga i pieczęcie Osiek Jasielski

Mimo kilkusetletniego funkcjonowania symboli miejskiej, sprawa jednolitego systemu jej funkcjonowania została podjęta dopiero w 1978 r., kiedy to uchwalono ustawę o odznakach i mundurach, która zezwalała na ustanawianie herbów miejskich i wojewódzkich. Jednak prawdziwy rozwój heraldyki samorządowej nastąpił po 1990 r., wraz z reformami ustrojowymi, a zwłaszcza od ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym, która przyznała prawo do posiadania herbu wszystkim gminom w trybie uchwały rad gminnych. W myśl znowelizowanej Ustawy o odznakach i mundurach herby jednostek samorządu terytorialnego powinny być tworzone „w zgodzie z zasadami heraldyki i miejscową tradycją historyczną”. Projektowanie herbu powinno więc uwzględnić przeszłość terytorium gminy, a zwłaszcza tradycję związanych z nim znaków. Znaki i symbole należą bowiem do najważniejszych elementów łączących nas z przeszłością.

Przynależność administracyjna gminy Osiek Jasielski obecnie

Gmina Osiek Jasielski położona jest w województwie podkarpackim, w powiecie jasielskim. W chwili obecnej w skład gminy wchodzi 8 sołectw: Czekaj, Mrukowa, Osiek Jasielski, Pielgrzymka, Samoklęski, Świerchowa, Załęże, Zawadka Osiecka, zamieszkałych przez około 5,5 tys. ludzi.

Historia Osieka Jasielskiego i okolicy

Osiek Jasielski powstał jako osada na styku ważnych stref zarówno osadniczych, ludności polskiej i wołosko-ruskiej, przeplatanych grupami Żydów, jak również w pasie pogranicza polsko-węgiersko-ruskiego, a później polsko-austiackiego, czy wreszcie polsko-czechosłowackigo i polsko-słowackiego. Jednak równie ważne okazało się położenie na szlaku handlowym prowadzącym poprzez przełęcze i przejścia karpackie, które to przez setki lat okazywało się zarówno korzystne, ze względu na możliwość zaistnienia jako ośrodek handlu, a innym razem wręcz tragiczne, gdy przetaczały się tymi stronami obce wojska, korzystające z dogodnego przejścia przez Karpaty.

            Ja to już wspomniano, tereny te od X wieku stanowiły arenę pogranicznych zmagań rywalizujących ze sobą państw. Stąd już w XII w. istniała tutaj warowna osada, być może nawet gród książęcy, mający strzec drogi na Biecz. Wspomagać ją mieli zapewne właściciele okolicznych wsi, wywodzący się ze stanu rycerskiego, którzy w tym czasie zakładali na tym terenie swoje włości. Znaczny rozwój regionu, w tym Osieka, nastąpił w XIV w., kiedy to król Kazimierz Wielki, chcą stworzyć sobie bazę do ekspansji na Ruś Halicka, zaczął te tereny kolonizować, zakładając szereg miast. Wśród nich był Osiek, lokowany 27 marca 1363 r. ma prawie magdeburskim. Utworzenie nowego miasta było trudnym przedsięwzięciem, ze względu na brak wcześniejszej lokacji w tym miejscu wsi, stąd lokacja odbyła się na tzw. surowym korzeniu, a przez to wymagała karczowania rozległych lasów i puszcz, znajdujących się w sąsiedztwie. W przyszłości miało to stanowić o możliwościach gospodarczych Osieka jako miasta handlowego. Wraz z budową miasta przystąpiono do erygowania parafii, zapewne połączonej z budową kościoła oraz budowy ratusza, co niewątpliwie świadczy o dużym rozmachu przedsięwzięcia. Lecz co równie ważne, rozbudowano miejscową warownię, mającą stanowić element systemu obronnego południowej granicy państwa. Sprzyjać miały temu również liczne przywileje dla osadników w Osieku, poczynając na zwolnieniu ich od powinności przez 20 lat, zwolnienie wójta i mieszczan od sądów kasztelańskich, na rzecz sądów wójta, czy też zwolnienie od cła w Wojniczu.

            Początkowo rozwój miasta i jego okolicy przebiegał nader pomyślnie, na co wpłynęło wykrystalizowanie Osieka jako ośrodka handlowo-rzemieślniczego dla dużego zaplecza rolniczego, powiększanego przez kolejne fale osadnictwa wołoskiego i ruskiego. Gorszy czas nastał na przełomie XV i XVI w., kiedy to dobra osieckie zostały wyłączone z kompleksu dóbr królewskich starosty grodowego w Bieczu i przemianowane na starostwo niegrodowe w Osieku. Należały do niego następujące wsie: Skalnik, Mytarz, Brzezowa, Świerchowa, Bukowina i Dusznica, a były dzierżawione przez możnowładców. Dodatkowo, w 1518 r., miasto zniszczył wielki pożar, po którym mieszczanie zostali zwolnieni przez króla z płacenia cła czopowego przez 8 lat. Z czasem, szlacheccy właściciele starali się ignorować miejskie przywileje Osieka, zmuszając jego mieszkańców do powinności wzorem chłopów pańszczyźnianych. Wsławił się tzm zwłaszcza ród Stadnickich, którzy posiadali Osiek od końca XV w., z przerwami aż do XVII w. Był to stary ród możnowładczy, który niejednokrotnie zasłynął w Polsce z przemocy i gwałtów, których dopuszczali się jego przedstawiciele. Podobnie było również z Osiekiem, na których mieszczan Marek Stadnicki narzucił w 1555 r. pańszczyznę i inne obciążenia oraz odebrał im ogrody. Nie było to jednak proste, gdyż mieszczanie osieccy redagowali liczne skargi sądowe, a nawet reprezentowali miasto przed stołecznymi sądami królewskimi, najpierw w Krakowie, a później w Warszawie, co niewątpliwie świadczy o dobrej kondycji gospodarczej jak i wykształceniu miejscowej ludności. Owocem tej walki było potwierdzenie ich praw i przywilejów, a wręcz nadanie mieszczanom osieckim listu żelaznego przez króla Zygmunta Augusta. Zaś kilkadziesiąt lat później nadanie przywilejów dla miasta przez króla Stefana Batorego, który 2 czerwca 1583 r. zezwolił, na dwa roczne jarmarki (na św. Witalisa – 28 kwietnia i na św. Małgorzatę – 13 lipca) oraz na cotygodniowe czwartkowe targi. Jednak świadomość braku realnej egzekucji królewskiego prawa powodowała, że postawa dzierżawców dóbr osieckich nie ulegała zmianie. Kolejne skargi do króla, mimo pomyślnego ich załatwienia, nie wnosiły nic nowego, ze względu na nieugiętą postawę dzierżawców, którzy siłą zmuszali mieszczan do odrabiania pańszczyzny. Aż w końcu w 1619 r. król Zygmunt II Waza wydał dekret na mocy którego potwierdził status miejski Osieka wraz z jego przywilejami, ale nakazał odrabianie jego mieszkańcom pańszczyzny w wymiarze jednego dnia w tygodniu. Dekret ten wydany pod wpływem Stadnickich, ośmielił tylko ich postępowanie, które w skutek coraz silniejszego oporu mieszczan doprowadziło do brutalnej i krwawej pacyfikacji Osieka 10 września 1645 r., dokonanej w kościele, podczas niedzielnej mszy świętej, przez zbrojnych Marianny Stadnickiej. Od tego czasu opór osieckich mieszczan został złamany i nastąpiło upańszczyźnienie miasteczka, które według źródeł kościelnych przestało być miastem w 1675 r.

W tym czasie regres przeżywały również wsie starostwa osieckiego, które po najazdach Stadnickich (1644 i 1645) oraz przemarszach wojsk szwedzkich, polskich, węgierskich i Kozaków wyludniły się, a niektóre wręcz opustoszały (np. Bukowina). Wyzysk przez kolejnych dzierżawców tylko pogarszał sprawę. Po Stadnickich starostwo osieckie przejeli Wiśniowieccy, a następnie Radziwiłłowie. W 1762 r. powróciło ono do króla (Augusta III), lecz on zamiast je wzmocnić, zrobił coś przeciwnego, rozczłonkowując je i częściami wydzierżawiając Osiek, Mytarz i Świerchowę. Kres starostwa osieckiego miał miejsce w 1772 r., kiedy to tą część Polski przejęła Austria, której władze dekretem z października tegoż roku znieśli urzędy polskie.

            Rabunkowa gospodarka dzierżawców powodowała odpływ z miasta rzemieślników. Fakt ten zobrazował Wacław Potocki w wierszu „Kowal kradł, stalmach wisi”, gdzie tak oto opisał przysłowiową „prawdę osiecką”:

Jeden kowal w Osieku, dwaj byli stalmaszy

Trafiło się, że kowal ukradł konia z paszy

Bliskiemu szlachcicowi: i prawo i lice

insyguje, że złodziej winien szubienice.

Długo na to osieckie prawo nie pozwala:

Tu każe sprawiedliwość, tu zaś bez kowala

Niewygoda. Na koniec gdy się długo waha,

Obwieszą za kowala drugiego stalmacha.

Pod zarządem austriackim sytuacja poprawiła się. Władze austriackie ograniczyły obciążenia pańszczyźniane. Zezwolono ludności chłopskiej na odwoływanie się do urzędów i sądów państwowych, ograniczono stosowanie kar cielesnych i grzywien, ograniczono pańszczyznę do trzech dni w tygodniu, tam gdzie była wyższa i co ważne, rozluźniono przywiązanie chłopa do ziemi, zezwalać na opuszczenie wsi, gdy zostawił zdolnego do pracy następcę. Zlikwidowano również „milicje dworskie”, które za czasów zarządu Stadnickich, tak dały się we znaki osieckim mieszczanom. Mimo przeszło stuletniej utraty charakteru miejskiego przez Osiek, w ogłoszonym w 1794 r. indeksie wszystkich miejscowości, Osiek posiadający niespełna czterystu mieszkańców opisano słowem „urbs”, czyli jako miasto. Dla porównania, przeszło trzykrotnie większy Żmigród uznano za „oppidum”, czyli miasteczko, co nasuwa przypuszczenie, że mieszkańcy Osieka posiadali jeszcze dokument lokacyjny, którym mogli się wylegitymować przed zaborcą, w przeciwieństwie do mieszczan żmigrodzkich. Nie zmienił się jednak charakter własności miasta, w zarząd którego wchodzili Braniccy, Sanguszkowie, Gaszyńscy i Janiszewscy.

            Rozluźnienie zależności wsi od dworu zwiększyło jej samodzielność i w konsekwencji wywołało pewne ożywienie gospodarcze i ludnościowe, które zaowocowało wzrostem liczby ludności Osiecka, zarówno tej polskiej jak i żydowskiej. Szybko również nastąpił na tych terenach rozwój hodowli, zwłaszcza bydłem, co sprawiło, iż Osiek stał się regionalnym centrum handlu bydłem o zasięgu wykraczającym niekiedy poza zachodnią Galicję. Wzrost ten nabrał szczególnego tempa po ogłoszeniu autonomii Galicji w 1867 r. i wprowadzeniu samorządu. Lecz mimo wzrostu liczby ludności i zwiększających się obrotów handlowych samo miasteczko zbytnio na tym nie korzystało, minimalizując lub wcale nie pobierając opłat targowych, a jednocześnie nie przejmując większego handlu przez mieszkańców. W drugiej połowie XIX w. Sanguszkowie przystąpili nawet do poszukiwań i wydobycia w Osieku i okolicy ropy naftowej, której jednak ani rozmiar, ani też charakter nie wpłynął na życie miejscowej ludności.

            Jednak nie tylko rolnictwo i hodowla świadczyły o rozwoju okolicy. W XVIII w. na południe od wsi Samoklęki założona została Huta Samoklęska. Ludność osady składała się ze zniemczonych Czechów, którzy zbudowali hutę szkła i produkowali szkło na potrzeby dworów i okolicznych mieszkańców. Huta ta działała tutaj do połowy XIX wieku. Ponadto w XIX w. zaczęło rozwijać się tkactwo, które objęło całą miejscowość, pod miastem zaś były blechy do bielenia płócien.

            Uzyskanie praw własności ziemi,, upowszechnienie oświaty, pozaszkolna działalność nauczycieli, kontakty ze światem zewnętrznym podczas powiększających się targów i jarmarków coraz bardziej zaczęło wpływać na otwarcie miejscowej ludności i organizowanie się jej dla własnych celów. Najlepszym tego przykładem było założenie w Osieku już w 1893 r. ochotniczej straży pożarnej oraz niezwykle duża popularność tzw. raiffeisenek, czyli kas oszczędnościowo-pożyczkowych, których działalność znacząco wpłynęła na parcelację ziemi dworskiej, jak również ułatwiła wyjazdy zarobkowe miejscowej ludności do Ameryki.

            Podczas I wojny światowej Osiek i okolica ucierpiały podczas ustawicznych przemarszów wojsk rosyjskich i austriackich, w pierwszych miesiącach wojny, które łupiły okolicę. Zmieniło się to jednak dość szybko, bo już w połowie maja 1915 r. odepchnięto Rosjan na wschód.

            Odzyskanie przez Polskę niepodległości w listopadzie 1918 r. nie wpłynęło bezpośrednio na polepszenie położenia miejscowej ludności. Nastały wręcz trudne czasy budowy Państwa Polskiego zniszczonego i ograbionego w wyniku działań wojennych. Dodatkowo wysiłek w wojnie z Rosją bolszewicką, a następnie szalejąca inflacja i kryzys światowy odbił się na warunkach bytowych miejscowej ludności. Wciąż jednak dość dobrze trzymał się handel bydłem, zwłaszcza od połowy lat trzydziestych XX w., kiedy to władze państwowe uznały nawet osiecki jarmark jako ten o szerszym znaczeniu.

            W roku 1934, wraz z wprowadzeniem reformy administracyjnej, Osiek oficjalnie przestał być miastem, stając się siedzibą gminy zbiorowej, w skład której weszło 10 gromad: Osiek, Pielgrzymka, Samoklęski, Łężyny, Żałęże z Markuszką, Zawadkaa, Świerchowa, Mrukowa, Czekaj i Kłopotnica.

            W czasie II wojny światowej, podobnie jak w poprzedniej wojnie, miejscowa ludność wykazała się dużym zaangażowanie w walkę z okupantem. Utworzyło się tutaj kilka komórek ogólnopolskich organizacji podziemnych jak Bataliony Chłopskie, Gwardia Ludowa, czy wreszcie prężna placówka AK „Osa” pod komendą por. Dęborowskiego „Olek”, a później chor. Zgórniaka „Górski”, która wzięła czynny udział w akcji „Burza” 10-11 sierpnia 1944 r., wysadzając mosty w Osieku i Tokach, utrudniając tym samym wojskom hitlerowskim odwrót. Ostatecznie Niemcy opuścili ostatecznie Osiek 15 stycznia 1945 r.

            Wojna ta odcisnęła również swoje piętno na Żydach mieszkających w Osieku, którzy stanowili tutaj dość dużą społeczność. 7 lipca 1942 roku w lesie nad Hałbowem (gm. Nowy Żmigród) Niemcy dokonali eksterminacji Żydów z Osieka i innych okolicznych miejscowości. Rozstrzelano wówczas 1250 osób.

Źródła archiwalne:

–        Archiwum Główne Akt Dawnych w Warszawie

Lustracja województwa krakowskiego 1660 roku

–        Archiwum Państwowe w Krakowie

Archiwum Rodzinne Sanguszków

Okręgowy Urząd Ziemski w Krakowie

Teki Schneidera

–        Archiwum Państwowe w Przemyślu

Starostwo Jasielskie

–        Muzeum Narodowe w Krakowie

Zbiór Wiktora Wittyga

 

Bibliografia:

–        Bogaczyk A., Gmina Osiek Jasielski, Krosno 2010

–        Brykowski R., Drewniana architektura kościelna w Małopolsce, Wrocław 1981

–        Współczesna heraldyka samorządowa i jej problemy, „I Krakowskie Kolokwium Heraldyczne”, pod red. W. Drelicharza i Z. Piecha

–        Gumowski M., Najstarsze pieczęcie miast polskich XIII i XIV wieku, Toruń 1960

–        Michalak J., W dorzeczu górnej Wisłoki, Krosno 1997

–        Mroczka L., Osiek Jasielski – 645 lat dziejów królewskiego miasta, parafii, starostwa, wsi i gminy, Kraków 2008

–        Mroczka L., Radziwiłłowski inwentarz dóbr Hrabstwa Żmigrodzkiego i Starostwa Osieckiego 1758-1760, Kraków 2004

–        Sarna W., Opis powiatu jasielskiego, Jasło 1908

–        Trzyna E., Królewszczyzny województwa krakowskiego w XVII wieku, „Roczniki Dziejów Społecznych i Gospodarczych”, tom XXIV, 1962

            Tradycje heraldyczne Osieka Jasielskiego

            Osiek Jasielski posiada kilkusetletnią tradycję miejską, stąd też posiada silne tradycje heraldyczne. Nie wiemy kiedy Osiek otrzymał herb i pieczęć, ale zapewne niezwłocznie po nadaniu mu praw miejskich, ze względu na znaczeniu tych symboli dla funkcjonowania miasta. Dziś znamy dwa zachowane odciski pieczęci Osieka (w zbiorze Wittiga w Muzeum Narodowym w Krakowie), jednak pochodzą one dopiero z XVI w. Wszystkie one przedstawiają godło herbowe wyobrażające drzewo z obciętymi konarami. Po lewej stronie pnia umieszczona dużą literę S, a po prawej dwa duże OO, czyli skrót napisu: Sigillim Oppidi Ossyek (Ossziek).

            W późniejszym okresie znane są również pieczęcie zwierzchności gminy Osiek z 4-polowym herbem Galicji, którą jako herb gminy jeszcze w okresie międzywojennym opisał Marian Gumowski

            Herb gminy Osiek Jasielski

Herb miasta lub gminy jest charakterystycznym znakiem wspólnoty samorządowejmiasta bądź gminy. Musi być ponadto skonstruowany według zasad obowiązujących w rodzimej heraldyce, odrzucając obce dziedzictwa heraldyki miejskiej państwa rozbiorowego. Niewątpliwie należy przy tym, przy uzyskaniu estetycznego wyglądu, zwrócić się ku przywróceniu pierwotnego herbu i odwołaniu się do lokalnej tradycji heraldycznej.

Kierując się tymi wskazówkami należy skierować się w ku pierwotnemu herbowi miasta Osiek, znanemu z XVI w. pieczęci. Herb ten przestawiał godło wyobrażające drzewo z obciętymi konarami. Jest to oryginalny i niespotykany motyw w polskiej heraldyce samorządowej, który wskazując na lokację miasta na „surowym korzeniu”, wymagającą wycinki drzew prastarej puszczy karpackiej, był równocześnie jednoznacznym symbolem i odniesieniem do miasta Osiek. Oczywistym więc staje się powrót do tego symbolu, wykorzystując go jako główny motyw godła nowego herbu gminy Osiek Jasielski. Oprócz symbolu drzewa z obciętymi konarami, proponuję dodać symbole wartości i tradycji silnych oraz żywych obecnie. Pierwszym jest monogram króla Kazimierza Wielkiego, znany z drzwi katedry wawelskiej, w postaci ukoronowanej gotyckiej litery „K”, który znajduję się po prawej stronie drzewa, pod jego konarami. Jest to bezpośrednie odniesienie do króla Kazimierza Wielkiego, fundatora miasta Osiek oraz jego parafii i najprawdopodobniej kościoła. Pośrednio, ten symbol odnosi się do pozycji jaką przez setki lat miał, a i obecnie posiada Osiek Jasielski, jako lokalne centrum handlu i administracji, a które zawdzięcza w znacznej mierze królowi Kazimierzowi III. Drugim symbolem, umiejscowionym po lewej stronie drzewa, a pod jego konarami jest krzyż promienisty, który odwołuje się do silnych tradycji chrześcijańskich gminy, na obszarze której przez setki lat współistniały ze sobą społeczności katolicka, grekokatolicka i prawosławna.

Uzasadnienie barw:

            Nie znamy pierwotnych barw herbu miasta Osiek, ale mogły to być zwyczajowe barwy średniowiecznych miast królewskich, czyli złote lub srebrne godło położone na błękitnej tarczy. Istnieje bardzo wiele przykładów takiej właśnie kolorystyki herbów średniowiecznych miast królewskich, stąd proponuje również takie barwy w stosunku do herbu gminy Osiek Jasielski. Dodatkowymi argumentami za taką kolorystyką jest szlachetne znaczenie takich właśnie barw, bowiem błękit jest oznaką praworządności, patriotyzmu, stałości, lojalności, dyplomacji i pobożności, złoto (żółć) to symbol sprawiedliwości, łagodności, miłosierdzia i bogactwa, a srebro (biel) to symbol czystości, uczciwości, pokoju i wiary.

HerbOsiekJasielski

Herb gminy Osiek Jasielski: Tarcza późnogotycka typu hiszpańskiego. W polu błękitnym drzewo złote między srebrną majuskułą „K” w stylu gotyckim, nad którą otwarta korona, a srebrnym krzyżem ze złotymi promieniami.

Barwy:

Barwa heraldyczna System Pantone Model kolorów CMYK Model kolorów RGB
błękit Pantone Process Blue C-100,
M-9,
Y-0,
K-6
R-0,
G-145,
B-201
srebro (biel) Pantone Trans. White C-0,
M-0,
Y-0,
K-0
R-255,
G-255,
B-255
złoto (żółć) Pantone 116C C-0,
M-17,
Y-19,
K-0
R-255,
G-214,
B-0

Flaga gminy

Proponuję przyjęcie dla gminy wzoru flagi urzędowej z nałożonym na płat herbem gminy, w barwach przeniesionych z herbu.

FlagaOsiekJasielski

Flaga gminy Osiek Jasielski ma postać płata tkaniny, którego stosunek szerokości do długości wynosi 5:8, złożony z trzech płatów barwnych, ułożonych w skos. Płaty zewnętrzne mają kształt trójkątów równoramiennych, o boku równym połowie wysokości flagi. Trójkąt przy drzewcu ma barwę żółtą (złotą), przeciwległy barwę białą (srebrną). Przedziela je ukośny błękitny pas, na którym pośrodku umieszczony jest godło Osieka Jasielskiego. Barwy flagi odwzorowują kolorystykę herbu: błękit nawiązuje do barwy tarczy, żółć (złoto) do drzewa z obciętymi gałęziami, zaś biel (srebro) do majuskulnej litery „K” w stylu gotyckim, nad którą znajduje się otwarta korona oraz do krzyża.

            Baner gminy

Proponuję przyjęcie dla gminy wzoru baneru urzędowego z nałożonym na płat herbem gminy, w barwach przeniesionych z flagi.

BanerOsiekJasielski

Banerem gminy Osiek Jasielski jest prostokąt o proporcjach 1:4, złożony z trzech płatów barwnych, ułożonych w skos. Płaty zewnętrzne mają kształt trójkątów równoramiennych, o boku równym połowie szerokości baneru. Trójkąt przy drzewcu ma barwę żółtą (złotą), przeciwległy barwę białą (srebrną). Przedziela je ukośny błękitny pas, na którym pośrodku umieszczony jest godło Osieka Jasielskiego. Barwy flagi odwzorowują kolorystykę herbu i flagi gminy.

Pieczęć gminy

„Zgodnie z wolą ustawodawcy jednym z symboli samorządu terytorialnego są pieczęcie. Symbol ten ma silne zakorzenienie w staropolskiej tradycji. Powinny to być pieczęcie herbowe. Staropolska praktyka heraldyczna oraz względy plastyczne przemawiają jednak za tym, aby pieczęcie te mogły mieć wygląd dwojaki, tzn. obok pieczęci zawierających wyobrażenie całego herbu danej wspólnoty samorządowej, dopuszczalne jest umieszczenie w polu pieczęci wyobrażenia jedynie samego godła herbowego.” [„Biuletyn Polskiego Towarzystwa Heraldycznego”, nr 20: 2000, s. 42, pkt. 26].

Proponuję, aby pieczęcie gminy Osiek Jasielski zawierały wyobrażenie proponowanego herbu.

PieczecieOsiekJasielski

Projekt pieczęci Gminy Osiek Jasielski: Pieczęć ma kształt koła o średnicy 36 mm, w polu pieczęci znajduje się godło herbu gminy z majuskulnym napisem otokowym rozdzielonym asteryskami: GMINA OSIEK JASIELSKI.

Projekt pieczęci Wójta Gminy Osiek Jasielski: Pieczęć ma kształt koła o średnicy 36 mm, w polu pieczęci znajduje się godło herbu gminy z majuskulnym napisem otokowym: WÓJT GMINY OSIEK JASIELSKI.

Projekt pieczęci Rady Gminy Osiek Jasielski: Pieczęć ma kształt koła o średnicy 36 mm, w polu pieczęci znajduje się godło herbu gminy z majuskulnym napisem otokowym: RADA GMINY OSIEK JASIELSKI.

Projekt pieczęci Przewodniczącego Rady Gminy Osiek Jasielski: Pieczęć ma kształt koła o średnicy 36 mm, w polu pieczęci znajduje się godło herbu gminy z majuskulnym napisem otokowym: PRZEWODNICZĄCY RADY GMINY OSIEK JASIELSKI.

 

Projektował i opisał
Dawid Naprawca

Źródło informacji:
UG Osiek Jasielski                                                                                             


Brak komentarzy

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany.